Karty charakterystyki, znane również jako SDS, są jednym z elementów przekazywania informacji o zagrożeniach, które skutecznie dostarczają informacji dotyczących substancji i mieszanin chemicznych w celu zminimalizowania ryzyka związanego z obchodzeniem się z nimi, ich przechowywaniem i stosowaniem.
Dokument ten, wraz z oznakowaniem, jest przeznaczony zarówno dla profesjonalnych i przemysłowych użytkowników substancji i mieszanin chemicznych, jak i konsumenckich.
Celem kart charakterystyki (SDS) jest dostarczenie użytkownikom produktów chemicznych informacji niezbędnych do ochrony zdrowia pracowników i środowiska, w tym szczegółowych instrukcji dotyczących prawidłowego obchodzenia się z daną substancją lub mieszaniną.
Karty charakterystyki są źródłem informacji nt. niebezpiecznych substancji chemicznych w miejscu pracy i ocenę możliwych zagrożeń dla zdrowia i bezpieczeństwa pracowników wynikających z ich stosowania.
W zdecydowanej większości krajów na świecie format kart charakterystyki jest podzielony na 16 wyraźnie określonych sekcji, które muszą zawierać wszystkie wymagane prawnie informacje.
Karty charakterystyki muszą być:
Nie, nie są takie same. Każdy kraj ma własne wewnętrzne przepisy, które w różny sposób wpływają zarówno na układ samej karty charakterystyki, jak i na klasyfikację produktu.
Konieczne jest uwzględnienie wszystkich specyficznych wymogów poszczególnych krajów, takich jak:
Karty charakterystyki (SDS/MSDS) powinny być przygotowane przez osoby odpowiedzialne za sprzedaż substancji lub mieszaniny chemicznej, albo jej producenta, dystrybutora, importera i muszą być udostępnione bezpłatnie przy pierwszej dostawie produktów.
Chociaż nie jest konieczne aktualizowanie kart charakterystyki w określonym czasie, zaleca się częste przeglądanie ich treści w celu ich aktualizacji.
Konieczna jest jednak obowiązkowa aktualizacja SDS/MSDS w przypadku:
Tworzenie kart charakterystyki (SDS) jest złożoną operacją, która wymaga specjalistycznej wiedzy wykwalifikowanego personelu.
Konieczne jest przestrzeganie wewnętrznych przepisów poszczególnych krajów i dostarczanie dokumentów w odpowiednim języku (-ach) urzędowym (-ych).
Do tego dochodzą ciągłe zmiany legislacyjne, które wymagają poświęcenia dużej ilości zasobów ludzkich w celu aktualizowania informacji.